دلسوزی نکن!

چرا نیازی نیست که برای کسی دلسوزی کنیم؟ در این مقاله با موضوع دلسوزی نکن با همراه باشید تا به دلایل آن پی ببرید.

دلسوزی نکن! آیا تا به حال به دلیل این موضوع فکر کرده اید؟

در دنیایی که حتی یک برگ بدون رضایت خداوند بر زمین نخواهد افتاد، آیا نیاز است که ما بیش از اندازه دلسوز دیگران باشیم. هنگامی که ما دلسوزی بیش از حد داریم، به نوعی در کار خداوند دخالت می کنیم. قطعا این موضوع به این معنی نیست که ما به دیگران کمک نکیم. اتفاقا داشتن ویژگی همدلی و یاری رساندن به دیگران بسیار ویژگی مهم و پسندیده ای است. اما اگر ما به عدل خداوند اعتقاد داشته باشیم متوجه خواهیم شد که او به درستی می داند که هر چیزی را چگونه در سر جای خود قرار دهد. پس اگر قرار است به کسی یاری برسانیم باید سعی کنیم که به گونه ای باشد تا او نیز مسیر درست زندگی خود قرار گیرد. در کنار این مقاله می توانید مقاله دلسوزی کردن را نیز مطالعه نمایید.

چرا می گوییم دلسوزی نکن؟

یکی از مهم ترین عللی که وجود دارد این است که هنگامی که ما از سر دلسوزی به پرندگان غذا بدهیم، این کار ما باعث می شود که آن ها دیگر از حس طبیعی خودشان برای مسیر یابی و پیدا کردن غذا استفاده نکرده و دائما متکی به کمک انسان ها باشند. این مسئله روی قدرت و قوه طبیعی آن ها اثر منفی خواهد داشت. حتی شاید باعث منقرض شدن نسل آن ها گردد.

کمک کردن بی جای ما به دیگران، نه تنها کمکی به آن ها نمی کند بلکه گاهی باعث می شود که از مسیر درست زندگی خود منحرف گردند. یعنی دیگر قادر نباشد که از توانایی ها و استعداد های خود استفاده کنند. در نتیجه بعد از مدتی آن ها توانایی های ارزشمند خود را از یاد می برند. اگر ما در زندگی فعلی خود به یک جایی رسیده ایم و موفقیت هایی را کسب نموده ایم، قطعا به این علت است که در مسیر زندگی خود با مشکلات و تضاد هایی رو به رو شده ایم. ضمن این که تلاش کرده ایم تا برای آن ها راه حل هایی پیدا کنیم. اگر ما در تمام مسیر از حمایت دیگران برخوردار می شدیم، قطعا موقعیت الان خود را تجربه نمی کردیم.

پاسخ افراد به دلسوزی های افراطی دیگران چگونه است؟

هنگامی که شخصی بیش از اندازه به ما نزدیک می شود، ناخود آگاه ما احساس می کنیم که باید از او فاصله بگیریم. این یک پاسخ طبیعی می باشد. چون احساس می کنیم که بیش از حد تحت کنترل آن شخص قرار گرفته ایم. یکی دیگر از عکس العمل هایی که ممکن است نشان دهیم، این است که به او بیش از اندازه تکیه کنیم. با کوچکترین مشکلی به او زنگ می زنیم و دائما به درخواست های ما اضافه می گردد.

به طور کلی برخی از افراد هستند که کمک کردن به آن ها حد و مرز ندارد. حتی گاهی نیز با ناسپاسی طرف یاری گیرنده مواجه می شویم. زیرا این کار ما به شکل وظیفه درآمده است. ضمن این که این کمک کردن های افراطی ما باعث ایجاد فشار های روانی بسیار زیادی روی خودمان می گردد. هنگامی که ما احساس مسئولیت زیادی در قبال دیگران داریم، به تمام جزئیات زندگی آن ها ورود می کنیم. این امر باعث می شود که از زندگی و امور شخصی خود نیز غافل بمانیم و دیگر وفتی برای حل مشکلات خود نداشته باشیم.

چکیده:

چه قدر خوب می شود به جای آن که بار زندگی دیگران را به دوش بکشیم، اجازه دهیم تا خودشان با مشکلات خود دست و پنجه نرم نمایند. البته که ما منکر ویژگی همدلی نیستیم و اگر مثلا شخصی، یکی از عزیزان خود را از دست داده است،‌ کمک کردن و همدلی کردن با او ایرادی نخواهد داشت. اما این یاری رساندن نباید به سمتی برود که زندگی ما را نیز تحت تاثیر قرار دهد. هیچ وقت این نکته را فراموش نکنیم که اولویت زندگی ما خود و خانواده مان هستند.